De periode waarin dit instrument tot stand kwam wordt door sommigen nog steeds beschouwd als een dieptepunt in de orgelbouw. In die opvatting is de laatste jaren enige nuancering gekomen. Hoewel de kwaliteit van de gebruikte materialen soms ernstig leed onder de economische crisis en de felle concurrentie tussen de orgelbouwers, bleken vele constructies toch doelmatig en is de klank van sommige instrumenten zeer fraai, zeker binnen de voorstelling die men zich daar indertijd van maakte. Het orgel in Blauwhuis is in vele opzichten een kenmerkend voorbeeld van de Duitse orgelbouw uit het eerste kwart van de 20ste eeuw. Dergelijke instrumenten werden vaak als “valuta-orgels” aangeduid vanwege het lage bedrag dat ze kostten dankzij de sterk gedevalueerde Reichsmark. Bij het orgel in Blauwhuis uit zich dit aspect in het relatief grote aantal zinken pijpen en het gebruik van voornamelijk naaldhout. In 1952 wijzigde Vermeulen te Alkmaar de dispositie van het instrument waarbij hij de Viola di Gamba van het Hoofdmauaal verving door een Kwint 2⅔ voet en de Salicionaal 8 voet van het Zwelwerk door een Sesquialter 1 à 2 sterk. Ook de samenstelling van de Mixtuur werd toen licht gewijzigd.

Deze wijzigingen in neobarokke zin zijn in het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw door Adema-Schreurs Kerkorgelbouw ongedaan gemaakt. Antoine Schreurs kon daarvoor pijpwerk uit voorraad gebruiken dat stamde uit dezelfde periode als het orgel en dat qua materiaal, mensuur en factuur overeenkwam met het oorspronkelijke pijpwerk. Tegelijkertijd bracht hij het instrument weer in speelbare staat en maakte hij het schoon waarbij hij veel hulp ontving van vrijwilligers uit de parochie. Dankzij de weer functionerende toestand van het instrument kon de klank worden beoordeeld door de orgeldeskundigen van de toen zo geheten Rijksdienst voor de Monumentenzorg (thans Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed). Dat leidde ertoe dat het orgel kon worden bijgeschreven op de redengevende omschrijving van het kerkgebouw. Bij de huidige restauratie is het gehele orgel schoongemaakt en grondig hersteld. Daarbij is ook de oorspronkelijke samenstelling van de Mixtuur gereconstrueerd door de in 1952 geplaatste pijpen te vervangen door kopieën van de oorspronkelijke exemplaren die qua factuur en mensuur veel beter in het geheel passen. Een korte beschrijving volgt hieronder.

Het orgel is opgesteld in drie delen: in twee eenvoudige kassen ter weerszijden van de tribune en in een door een houten schot afgescheiden ruimte achter de speeltafel bij de westgevel van de kerk. Op die wijze blijft het rozetvenster in de westmuur grotendeels vrij. De kassen bestaan uit massief eiken lijst- en regelwerk en eiken gefineerde triplex panelen. De opstelling van de windladen in de kassen is als volgt:

• in de twee voorste kassen bevindt zich het Hoofdmanuaal. De laden liggen loodrecht op het voorfront met de grootste pijpen achteraan, in de linker kas de C-kant en in de rechter de Cis-kant;
• Zwelwerk en Pedaal bevinden zich in de ruimte achter de speeltafel. Het Zwelwerk tegen de westmuur in piramidale opstelling en het Pedaal, eveneens piramidaal, tegen de rechter torenwand.

De windvoorziening bestaat uit een “schwimmerbalg”. Bij de laatste restauratie is de stelling waarop deze staat, verhoogd, zodat de in het midden van de jaren negentig van de 20e eeuw vernieuwde windmachine daaronder een plaats heeft kunnen vinden. De balg is opnieuw beleerd.

De laden zijn van het type “Hängeventillade”, waarbij de zogenoemde keilvormige “Witzig”-balgjes verticaal geplaatst zijn. Het systeem werkt met één winddruk. In de registercancel bevindt zich onder elke pijp een met darmleder bekleed balgje met op het vrije blad een cirkelvormig afsluitventieltje. Wanneer de toets niet wordt aangeslagen, is dit balgje gevuld met lucht waardoor het ventieltje de toegang tot het kanaal naar de pijp afsluit. Zodra de toets wordt aangeslagen ontsnapt de wind uit het balgje, zodat het ventieltje de weg vrijmaakt voor de wind vanuit de registercancel naar de pijp. De ladelichamen zijn van naaldhout. Dit hoeft bij Duitse orgels niet als een negatief aspect te worden aangemerkt. In Thüringen vervaardigden ook de beste orgelmakers in de 18de eeuw de meeste (sleep)laden van naaldhout. Het orgel is voorzien van buizenpneumatiek die opmerkelijk ver is doorgevoerd. Zelfs de zwelkast wordt pneumatisch bediend terwijl dit op simpele wijze mechanisch had kunnen gebeuren. Vanuit de speeltafel gaan loden conducten inbundels naar de pneumatische stations onder de windladen.

De keilbalgjes in de windladen zijn, na meer dan 80 jaar trouwe dienst, alle vervangen. De vrijstaande speeltafel bevindt zich midden achteraan op de tribune vóór de afgeschotte ruimte met het Zwelwerk en Pedaal. Vanuit die positie kan de organist zowel naar de dirigent als naar het hoofdaltaar kijken. De speeltafel bezit twee handklavieren waarvan de ondertoetsen zijn belegd met kunststof.

De registerwippers bevinden zich in een horizontale rij boven de klavieren en voor diverse functies zijn er als stiften uitgevoerde drukknopjes in de onderlijst van Manuaal I aangebracht. Het zwelpedaal is uitgevoerd als balanstrede en het registercrescendo wordt naar Duitse gewoonte bediend door een rolzweller met een klokvormige indicator in de lijst boven de handklavieren.

(Van de registers Viola di Gamba 8 vt en de Salicionaal 8 vt zijn de pijpen in het midden van de jaren negentig van de vorige eeuw geplaatste kopieën van de originele exemplaren uit voorraad van de orgelmaker).