Mijn eerste herinnering gaat terug naar medio 1965 toen ik m’n studie aan de pas opgerichte Muziekpedagogische Akademie (M.P.A.) te Leeuwarden begon met Piet Post als docent orgel. In verband met mijn werkkring moesten alle vakken (en dat waren er in die tijd nogal wat) op één dag gevolgd worden. Dan ’s avonds om 7 uur orgelles in de Grote Kerk en tenslotte nog een uurtje pianoles op de muziekschool. Deelname aan het schoolkoor was verplicht, maar … in dit geval beslist niet in te plannen. Gelukkig had de directie hier wel enig begrip voor, maar desalniettemin werd je geacht aan de koorrepetitie deel te nemen. Was je twee keer achterelkaar afwezig dan werden je gedurende een week alle lessen ontzegd. Al vrij spoedig lag een briefje met een dergelijke mededeling bij huize Iedema op de deurmat: dus … een vrije donderdag! Kennelijk was Piet Post hiervan niet op de hoogte gebracht want ’s avonds kwam er een telefoontje in de trant van: ”Ik heb je gemist”. ”Waar was je?” Toen ik hem vertelde dat ik deze dag de lessen niet mocht volgen, was hij in alle staten. Een leerling van hem van school gestuurd? Hoe haalden ze het in vredesnaam in hun hoofd. ”Ik zal morgenvroeg meteen naar de directeur”, was zijn reactie. Wat zich die vrijdagmorgen op de M.P.A. heeft afgespeeld weet ik niet, maar de volgende dag lag er opnieuw een briefje op de deurmat. Nu met de mededeling: ”Vrijstelling van het koor”.
Dit tekende de mens Piet Post. Als een bijna vaderfiguur waakte hij over zijn leerlingen en sprong voor hen in de bres wanneer er op de een of andere manier iets mis ging of als er onrecht in het spel was.

Goede herinneringen bewaar ik aan de inspirerende orgellessen van Piet Post, eerst in de Grote Kerk en later in de Opstandingskerk. Heel veel heb ik van hem geleerd en ik ben er nog altijd dankbaar voor. Post was niet altijd even gemakkelijk en het gebeurde wel eens dat je een vinnige opmerking op je bord kreeg. Zo had ik me eens te pletter gestudeerd op een vrij pittig Preludium en Fuga van Bach. Op de les ging het mijns inziens redelijk goed, maar toen ik uitgespeeld was merkte hij droogjes op: ”Zeker niet veel gedaan deze week?” Deze opmerking schoot me in ’t verkeerde keelsgat. ’k Heb m’n boek gepakt en ben, zonder commentaar te leveren, naar huis gegaan. De week daarop hebben we het hele lesuur geen toets aangeraakt. Een goed gesprek is op z’n tijd ook wel eens nuttig. Eén gebeurtenis tijdens m’n lesperiode herinner ik me nog als de dag van gisteren en dat is het volgende: In de zestiger jaren zaten we nog in de zogenaamde neobarokke periode. Het romantische orgelrepertoire was bij veel organisten uit de gratie. Zo werd er hoofdzakelijk muziek gespeeld uit de periode Sweelinck tot en met Bach. Gelukkig was dit bij Post niet het geval. Hij stond open voor alle perioden uit de muziekgeschiedenis, maar paste wel een bepaalde selectie toe. Zo waren componisten als b.v. Mendelssohn, Reger of Franck geen enkel probleem, maar over Guilmant e.d. hoefde je niet te beginnen. Toen Post een keer vroeg: ”Wat krijgen we volgende week?” was mijn antwoord: ” ”Ach, bleib mit deiner Gnade” van Sigfrid Karg-Elert”. Ik had dit ergens eens gehoord en vond het erg mooi. Kennelijk ging dit Post nét iets te ver want z’n commentaar was in de trant van: ”En … moet ik dat aanhoren?”. Kortom: hij wilde er niets van weten.
Maar … tijden veranderen. Enkele jaren later opperde Post op een gegeven moment: ”Karg-Elert heeft ook mooie muziek geschreven. Schaf zijn Symphonische Koraalbewerking over: ”Ach, bleib mit deiner Gnade” maar eens aan”. Ik stond werkelijk paf en vroeg: ”Grapje zeker?”. Dit bleek beslist niet zo te zijn! En zo mocht ik, zij het na een aantal jaren, toch nog Karg-Elert spelen.

Mooie herinneringen bewaar ik aan onze gemeenschappelijke passie: het schrijven van muziek voor orgel. Post was altijd oprecht geïnteresseerd als je op de wekelijkse les weer eens met een (soms onbenullig) stukje kwam opdraven. Hoewel onze ”schrijfstijlen” ver uiteen liepen, werden mijn probeersels nooit afgekraakt of naar de prullenmand verwezen. Post gaf me altijd weer waardevolle adviezen en dan meestal in de trant van ”zo kan het ook”. Eens kreeg ik de suggestie om wat meer met verschillende toonsoorten te gaan werken. De week daarop liet ik hem een trio zien over het koraal: ”O welt, ich muss dich lassen”. Het stukje stond in G gr.t. met een overgang naar Bes gr.t. om weer in G te eindigen. Ik was best een beetje vereerd toen bleek dat er niets aan veranderd behoefde te worden. Een tijdje later is deze compositie in druk verschenen als muziekbijlage bij ”Het Orgelblad”. Toen ik Post de drukproef liet zien kreeg ik zowaar een schouderklopje. Als je zoiets van Post kreeg, dan betekende dat toch wel iets!

Fijne herinneringen bewaar ik aan de leerlingenuitvoeringen die we in verschillende kerken in Leeuwarden gaven zoals b.v. in de Waalse Kerk, de Westerkerk en de Opstandingskerk. (I.v.m. restauratie was de Grote Kerk inmiddels gesloten) Natuurlijk waren we voor zo’n optreden best zenuwachtig en gespannen, maar Post deed altijd z’n uiterste best om ons zoveel mogelijk gerust te stellen. En ik moet eerlijk zeggen: in de regel lukte hem dit vrij goed. Na afloop van zo’n orgelbespeling wisten we natuurlijk precies waar we een foutje hadden gemaakt of waar iets mis was gegaan. Maar daar had onze leermeester op dat moment geen enkele boodschap aan. Na elk concert was Post altijd even enthousiast over onze prestaties en stak dat niet onder stoelen of banken.
Na dergelijke optredens waren we (of: ”was ik”) altijd reuze benieuwd naar de mening van recensenten. Wat dat betreft ben ik een keer finaal in de fout gegaan. Het was na een leerlingenconcert op woensdag 28 mei 1969 in de Opstandingskerk waar ik Jacob Bijster’s Koraal, Trio, Introductie en Fuga over ”Meester, men zoekt U wijd en zijd” speelde. Recensent H.K. had nogal wat kritiek terwijl z’n collega Th.L. zeer positief was. Het resultaat hiervan was een pittig ingezonden stukje naar de courant van H.K. Bij mijn eerstvolgende les bleek dat Post dit beslist niet kon waarderen. ”Zoiets doe je niet” was z’n commentaar, ”ga nooit op recensies in. ’t Is slechts de mening van één persoon”. Ik heb mijn lering uit dit voorval getrokken.

Dankbare herinneringen bewaar ik aan de periode rond mijn A-examen in 1970. Als eerste examenkandidaat orgel aan de M.P.A. mocht ik min of meer zelf de gang van zaken bepalen en koos voor een openbaar examen. (Met luisteraars, en uiteraard de examencommissie, beneden in de kerk voelde ik mij prettiger dan een commissie om me heen die let op vinger- en voetzetting en dergelijke toestanden) Een openbaar examen vond Post prima, maar mijn argument betitelde hij als ”je reinste flauwekul”.
Groot was onze schrik toen we, een kwartiertje voor het examen, van de Rijksgecommitteerde te horen kregen dat van een examenkandidaat orgel een improvisatie verwacht mocht worden. Dit stond niet in de exameneisen en hier hadden we ons ook niet op voorbereid. Hoe Post ook tegensputterde, de gecommitteerde stond er op dat er geïmproviseerd moest worden. Zelf voelde ik er uiteraard niets voor. Improviseren was niet mijn sterkste kant en stel eens dat je wat zesjes haalde met een dikke onvoldoende voor improvisatie. Dan kon je naar het felbegeerde papiertje fluiten.
Na heel veel heen en weer gepraat kwam Post op een lumineus idee en fluisterde me toe: ”Enkele weken terug heb je een eigen stuk gespeeld over de Psalmen 138, 134 en 150. Lukt dat uit je hoofd?” ”Ja … dat moet lukken”, was mijn antwoord.
Toen het examenprogramma gespeeld was ging Post staan en zei: ”Nu krijgen we nog een improvisatie. Ik stel een Triptiek voor over een drietal Psalmmelodieën”. En driftig bladerend in het Psalmboek vervolgde hij: ”Wat zullen we eens doen?”. ”Ja … laten we beginnen met Psalm 138, dan Psalm 140, nee … doe maar Psalm 134 en als laatste Psalm 150”. De Rijksgecommitteerde had eens moeten weten hoe hij in de maling werd genomen! Uiteraard was het hoge cijfer voor improvisatie beslist niet verdiend. Dit had ik louter en alleen aan mijn vindingrijke leermeester te danken. Voor het B-examen moesten we nog enkele jaren wachten totdat de M.P.A. de status van Conservatorium had verkregen.

Dierbare herinneringen bewaar ik aan de periode dat Post bezig was met het componeren van zijn ”Missa in tempore inquietudinis” voor orgel. Het was tijdens een les ”orgelmethodiek” o.i.d. dat hij mij een poosje strak aan zat te kijken. Mijn vraag was dan ook: ”Is er iets”? ”Ja”, was het antwoord, ”ik ben van plan een Orgelmis te schrijven en zou graag willen dat jij die op je eindexamenprogramma zet. Wat zeg je daarvan?” (Waar waren zijn gedachten tijdens die methodiekles?) Tja … wat zeg je dan. Eigenlijk een hele eer voor een simpele student. Mijn reactie was dan ook in de trant van: ”Goed, maar maak het a.u.b. niet te moeilijk” (Wanneer het B-examen kon plaatsvinden wisten we toen nog niet).
’k Heb het geweten. De eerstvolgende les kwam Post al met Deel I aanzetten. Nadat hij het had voorgespeeld en we het besproken hadden, kreeg ik het mee naar huis om het manuscript over te schrijven. (Overschrijven was beter dan kopiëren in verband met de soms onleesbare kriebeltjes die noten moesten voorstellen) In de wetenschap dat deze orgelmis zes delen heeft, moet zich dit ritueel zes keer herhaald hebben.

Tot grote tevredenheid van de componist was ”de première” van dit ”belangrijke orgelwerk” (zoals Post het zelf altijd noemde) tijdens mijn eindexamen in 1974 op het orgel van de Grote Kerk te Breda. Enige tijd later heb ik het nog eens gespeeld tijdens een concert in de hervormde kerk te Ferwerd, waar ook een van mijn broers aanwezig was. Toen ik na afloop aan hem vroeg hoe hij het vond was zijn reactie: ”Met een lichte hoofdpijn ben ik de kerk ingegaan en met een barstende koppijn ben ik er weer uitgekomen”. Wat een Orgelmis al niet kan aanrichten!

Onvergetelijke herinneringen bewaar ik onze ”uitjes” die we, in wisselende samenstelling, soms met Piet Post hadden. Zo gingen we op 6 maart 1972, na eerst een bezoek gebracht te hebben aan het orgel van de St. Laurenskerk te Alkmaar, naar het Concertgebouw in Amsterdam waar de bekende Franse organist Jean Guillou een concert zou geven. Op het programma stonden werken van Bach en Liszt. In aansluiting op bijna al zijn concerten improviseerde Jean Guillou op een aangedragen thema van e.o.a. organist of bezoeker. Dit wetende hadden we enkele thema’s op papier gezet en had onze leermeester een vrij pittig thema ”gecomponeerd”.
Hoe Post het heeft klaargespeeld weet ik niet maar in een mum van tijd stonden we met z’n allen in de kleedkamer van Jean Guillou. Oog in oog met deze wereldberoemde organist: dit kon toch niet waar zijn? Als klap op de vuurpijl kregen we ook nog een handtekening op het eerder uitgereikte programma. Dit hield je toch niet voor mogelijk?
Reikhalzend keken we uit naar de improvisatie. Wat kunnen Bach en Liszt, hoe mooi het ook is, dan lang duren! Maar … wat we toen ook te horen kregen was in één woord samengevat: fenomenaal! Met Post zijn ”hoofdthema” en onze kriebels als ”tweede thema” werd een schitterende improvisatie neergezet waar wij allen diep van onder de indruk waren. Na afloop hebben we er, in een nabij gelegen café, nog lang over nagepraat!

Waarderende herinneringen bewaar ik aan Piet Post voor zijn tomeloze inzet t.b.v. ons zopas genoemd eindexamen in 1974. Met ”ons” bedoel ik dan Anne Dijkstra, Harry Mast (later kwam Dirk S. Donker er nog bij) en o.g. met de registrantes Truida Hoekstra en Rigt Wiersma. De directie van het Leeuwarder Conservatorium had de Grote Kerk van Breda een week afgehuurd, zodat we ruim de tijd hadden ons op het examen voor te bereiden. Uiteraard moesten wij als organisten de beschikbare tijd verdelen. Maar Post (en natuurlijk de registrantes) waren deze week permanent in de kerk aanwezig. Naast al het serieuze werk was er gelukkig ook tijd voor moppen, grappen en grollen. Met in ons midden zo’n lolbroek als Harry Mast werd er dan ook heel wat afgelachen. In een melige bui stelde Harry eens voor Post zijn voornaam om te dopen tot Papa. De reactie van onze begeleider was: ”Jullie doen maar” en vanaf dat moment was het dan ook Papa Post. Toen we na afloop van de examens hoorden dat we alle vier geslaagd waren, hebben we ”Papa Post” op onze schouders gehesen en zo een vreugdedansje door de Bredase kerk gemaakt.

Onuitwisbare herinneringen bewaar ik aan de vele concerten van Post waar we, indien mogelijk, zoveel mogelijk naar toe gingen. Na afloop vroeg hij vaak: ”Zo jongelui, konden jullie het weer niet laten?”
Diep in m’n geheugen gegrift staat Piet Post z’n laatste concert op 22 augustus 1979. Wat een meesterlijke uitvoering van zijn orgelmis en wat een geweldige improvisatie over Gezang 47: ”Jezus die langs het water liep”. De later hiervan uitgebrachte grammofoonplaat is inmiddels compleet ”afgedraaid”. Gelukkig trof ik laatst een vrijwel nieuw exemplaar in een kringloopwinkel aan.
Een gedeelte van de hoestekst, geschreven door Andries Monna, trof me bijzonder. Hier staat o.a.: ”Heel wat leerlingen heeft Piet Post naast zich op de orgelbank gehad. Een gemakkelijke leermeester was hij zeker niet … Soms onderbrak hij wat bits de pogingen van een transpirerend leerling, die voor zichzelf het gevoel had dat het heel redelijk ging. Hij was niet gauw tevreden over een voorgespeeld preludium van Bach of een koraalfantasie van Reger, maar tijdens de lessen slaagde hij er steeds in de studenten iets door te geven van wat hemzelf bezielde. Geleidelijk ontstond er een vriendschapsband …”. En zo was het precies!

Piet Post werd op 8 april 1919 in een gereformeerd gezin te Amsterdam geboren. Zijn ouders waren voor zover bekend niet muzikaal. Er was thuis geen harmonium. Toen zijn fascinatie voor het kerkorgel bleek, werd er alsnog een harmonium aangeschaft.
In 1939 ging Piet Post naar het Amsterdams Conservatorium waar hij les kreeg van Jacob Bijster en Anton van der Horst. Kort daarop brak de oorlog uit. Eind 1945 kon Piet Post zijn opleiding voltooien. Intussen was Piet Post aangesteld als organist in Amstelveen en in 1942 werd hij benoemd tot cantor-organist van de gereformeerde kerk in Weesp. Hier ging hij ook zijn eerste koren leiden. In 1948 kwam hij bij de NCRV in Hilversum terecht. Zijn opleiding, vlotte presentatie en Amsterdamse humor maakten hem geknipt voor een baan als samensteller van een goed beluisterd radioprogramma met lichte muziek. Dit werk gaf hij echter na ongeveer een jaar op om organist te worden in de Grote of Onze Lieve Vrouwekerk te Breda. Nog datzelfde jaar solliciteerde hij naar Leeuwarden waar hij per 1 september 1949 George Stam opvolgde als cantor-organist van de Grote of Jacobijnerkerk en als dirigent van het Toonkunstkoor Concordia. Deze functies bekleedde hij tot aan zijn plotselinge overlijden op 15 december 1979.
Piet Post was een gedreven en veelzijdig musicus, die vele muziekactiviteiten in Leeuwarden heeft ontplooid. Hij was niet alleen cantor-organist van de Grote Kerk en dirigent van Concordia, hij leidde ook kerk- en schoolkoren alsmede het koor van de Leeuwarder Bachvereniging. Veelvuldig werd o.a. de Mattheüs Passie onder zijn leiding uitgevoerd. Als docent was hij werkzaam aan de kweekschool Mariënburg, het Gemeentelijk Muziek Instituut en later de Muziekpedagogische Academie (MPA). Ook componeerde hij veel en wel voornamelijk muziek voor orgel en koor en enkele werken voor beiaard. Hij werd onderscheiden met het Gouden Viooltje van het Frysk Orkest (in 1959) en met de ridderorde van Oranje Nassau (in 1974).

Van zijn orgelwerken is zeer weinig meer verkrijgbaar. Het door Boeijenga in Sneek uitgegeven ‘Est-ce-mars´ is nog leverbaar. De eveneens bij Boeijenga verschenen Valeriusliederen zijn uitverkocht. De bij Harmonia verschenen 10 improvisaties over Nederlandse volksliederen zijn nog wél leverbaar. Verder gaf Intrada in Heerenveen naast enkele koorwerken en de suite voor fluit en orgel ook de orgelpartita over psalm 9 uit. In de loop van dit jaar verschijnt bij Intrada ook de partita over psalm 87, geschreven voor de ingebruikname van het orgel in de Leeuwarder Opstandingskerk.
Veel koraalbewerkingen verschenen destijds bij Ars Nova in de serie ‘Muziek voor de eredienst’. Ars Nova is na het overlijden van de initiatiefnemer, Adriaan Kousemaker, enige malen in andere handen overgegaan, waarna de uitgave tenslotte gestopt is.
Een aantal handschriften bevindt zich in het Piet Postarchief , dat berust bij de muziekbibliotheek in Leeuwarden. Omdat er in de loop der jaren veel is verdwenen, doet de redactie een dringend beroep op een ieder die dit leest en zelf nog iets heeft of weet te traceren, contact op te nemen met de Muziekbibliotheek te Leeuwarden, met de redactie van de Friese Orgelkrant of met uitgeverij Intrada (adres: Veensluis 18, 8448 GP Heerenveen; tel. 0513 – 688951, e-mailadres: intrada@tref.nl). Het is buitengewoon droevig en ook beschamend, dat bijna niets meer van Post’s waardevolle muziek te krijgen is, temeer het meeste ervan voor amateurs goed speelbaar is en zeer bruikbaar in de eredienst.